การไต่สวนการฟ้องร้องได้ดึงเอาข้าราชการจำนวนหนึ่งฝากถอนไม่มีขั้นต่ำ เว็บตรงเข้ามาเป็นจุดสนใจ ที่ซึ่งความคิดที่แข่งขันกันเกี่ยวกับผู้เชี่ยวชาญของรัฐบาล – ที่เรียกกันว่าสถานประกอบการ “ รัฐลึก ” เท คโนแค รตข้าราชการผู้เชี่ยวชาญและชนชั้นสูง ได้ หล่อหลอมปฏิกิริยาของสาธารณชนต่อคำให้การของพวกเขา
คอลัมน์ New York Times ล่าสุดโดย Frank Bruni รวบรวมการแบ่งส่วน บรูนียกย่องความเป็นมืออาชีพในฐานะ “องค์กรที่ตั้งอยู่บนความเป็นจริง” ด้วย “ข้อมูลประจำตัว เกณฑ์มาตรฐาน ปทัฏฐานทุกประเภทที่บุคคลสามารถถูกตัดสินได้”
แต่ผู้วิจารณ์คอลัมน์ที่ชื่อเดวิดต้องการ “น้อยกว่านั้นมาก … ความเย่อหยิ่งของ ‘ผู้เชี่ยวชาญที่แท้จริง’ เหล่านั้น โดยสันนิษฐานว่าพวกเขารู้ดีกว่าว่าอะไรดีหรือไม่ดีสำหรับประเทศ มากกว่าประธานาธิบดีที่มาจากการเลือกตั้งตามระบอบประชาธิปไตยและคนอเมริกันที่เลือกเขา ”
ผู้เชี่ยวชาญของบรูนี ซึ่งเพิ่งได้รับเกียรติจากนิตยสาร Time ให้เป็น ” ผู้พิทักษ์แห่งปี ” เป็นคนบางกลุ่มที่มีหลักการที่ยับยั้งสัญชาตญาณที่เลวร้ายที่สุดของประธานาธิบดี ผู้แสดงความเห็นของ David เป็นชนชั้นสูงที่ขาดการติดต่อซึ่งดูถูกมุมมองเฉพาะของเขาเกี่ยวกับเจตจำนงที่เป็นที่นิยม
ความขัดแย้งนี้ไม่ใช่เรื่องใหม่ ในฐานะนักประวัติศาสตร์ที่เขียนเกี่ยวกับบทบาทของปัญญาชนในการเมืองอเมริกันในหนังสือที่กำลังจะออก ผมเห็นมันบ่อย
เป็นเวลาอย่างน้อยหนึ่งศตวรรษ ความเป็นมืออาชีพและคำว่า “เทคโนแครต” ที่ไม่ประจบประแจงได้เสนอแนะผู้คนที่ละทิ้งผลประโยชน์ส่วนตน ใช้วัตถุประสงค์ แนวทางผู้เชี่ยวชาญในกิจการสาธารณะ
นักคิดในวงกว้างทางการเมืองต่างตั้งคำถามถึงความเชื่อมโยงนี้ อย่างไรก็ตาม การมองว่าความเป็นมืออาชีพเป็นป้อมปราการแห่งอำนาจแทนที่จะเป็นเครื่องหมายแห่งความสามารถ สำหรับพวกเขา คุณธรรมที่อยู่เบื้องหลังสถานะของมืออาชีพ – ความมีเหตุมีผล, ความรับผิดชอบ, การแยกจากกัน – ปิดบังการเล่นของพวกเขาเพื่ออำนาจ
วิธีที่การรับรู้ของเจ้าหน้าที่ในตอนนี้ – ในฐานะมืออาชีพที่ผูกพันตามข้อเท็จจริง มาตรฐาน และหน้าที่ หรือในฐานะชนชั้นสูงที่เรียกร้องพวกเขาในขณะที่ดำเนินตามวาระของตนเอง – อาจกำหนดว่ากระบวนการฟ้องร้องเรียกการสนับสนุนหรือคัดค้านจากสาธารณชน
เส้นทางสู่ความก้าวหน้า
ในช่วงปลายศตวรรษที่ 19 ชีวิตทางการเมืองของอเมริกาดูวุ่นวายและทุจริตต่อการเคลื่อนไหวของนักปฏิรูปที่กำลังเติบโตขึ้น
ผู้บังคับบัญชาทางการเมืองที่โลภเป็นประธานที่เมืองต่างๆ และข้อพิพาทด้านแรงงานเกี่ยวข้องกับการใช้กำลังโดยเปล่าประโยชน์ โดยมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของ Pinkerton และกองกำลังติดอาวุธของรัฐในการต่อสู้กับคนงานที่โจมตีอย่าง เปิดเผย ท่ามกลางการโต้เถียงกันอย่างสับสน ชาวอเมริกันจำนวนมากค้นหาคำสั่ง
ความเป็นไปได้ที่นักวิเคราะห์ตามความเป็นจริงตามวัตถุประสงค์สามารถทำงานของสาธารณชนโดยคำนึงถึงผลประโยชน์สาธารณะเท่านั้นเป็นโอกาสที่น่าสนใจ หัวหน้าเมืองที่จัดการตนเองสามารถถูกแทนที่โดยผู้จัดการเมืองที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี การบริหารราชการอาจควบคุมความโกลาหลและการทุจริต ความเป็นมืออาชีพสามารถนำมาซึ่งความก้าวหน้า
เส้นทางสู่อำนาจ
อย่างไรก็ตาม นักวิจารณ์มองเห็นวาระที่แคบกว่า นักประวัติศาสตร์ คริสโตเฟอร์ ลาสช์ เขียนว่ามืออาชีพรุ่นใหม่ไม่มี “ทรัพยากรในชั้นเรียน ยกเว้นการโต้แย้งและการอธิบาย ” Lasch เถียงว่าขาดความมั่งคั่งแบบเข้มข้นของชนชั้นสูงและกำลังตัวเลขของชนชั้นแรงงาน สมาชิกของชนชั้นกลางที่มีการศึกษาอยู่นั้น Lasch แย้งว่าตกอับในโลกการเมืองที่ดุร้าย ข้อได้เปรียบที่ดีที่สุดของพวกเขาอยู่ในสังคมที่อยู่ภายใต้การโต้แย้งที่มีเหตุมีผลมากกว่าอำนาจดิบ การแสวงหาการบริหารที่มีความสามารถและเป็นกลางแสดงถึงวิสัยทัศน์ของผู้เชี่ยวชาญระดับกลางเกี่ยวกับความก้าวหน้าและเส้นทางสู่อิทธิพลของพวกเขา
แทนที่จะอยู่เหนือการต่อสู้ทางชนชั้น เออร์วิง คริสทอล นักวิจารณ์หัวโบราณอ้างว่า ผู้เชี่ยวชาญได้เข้าร่วม
“ ชั้นเรียนมืออาชีพ … มีส่วนร่วมในการต่อสู้ทางชนชั้นกับชุมชนธุรกิจเพื่อสถานะและอำนาจ” คริสทอลเตือนในปี 1972 โดยคิดว่าพวกเขาสามารถ “ ทำงานได้ดีขึ้นในการบริหารสังคมของเรา ” ผู้เชี่ยวชาญต่างแสวงหาอำนาจจากรัฐบาลให้ทำเช่นนั้น Kristol คำนึงถึงเครื่องมือกำกับดูแลภายในประเทศที่ฝ่ายบริหารของ Trump ต้องการยกเลิก
โนม ชอมสกี นักปราชญ์อนาธิปไตย-สังคมนิยม เน้นย้ำบทบาทของผู้เชี่ยวชาญในการครอบงำโลกมากกว่าธุรกิจของสหรัฐฯ ชอมสกียืมคำศัพท์สำหรับเจ้าหน้าที่จักรวรรดิจีนเรียกผู้เชี่ยวชาญด้านนโยบายว่า ” แมนดารินใหม่ ” สำหรับเขา พวกเขาเป็นผู้บริหารและผู้ขอโทษสำหรับอาณาจักรอเมริกัน นักประวัติศาสตร์อาร์เธอร์ เอ็ม. ชเลซิงเงอร์ จูเนียร์ซึ่งเคยดำรงตำแหน่งในการบริหารของเคนเนดี อ้างว่าสงครามเวียดนามเป็นลำดับของความผิดพลาด ชอมส กี้คิดว่ามัน “ออกแบบและดำเนินการโดยแมนดารินใหม่เหล่านี้”
รหัสที่สูงขึ้น?
Chomsky, Lasch และ Kristol ขยายขอบเขตทางการเมืองตั้งแต่ลัทธิอนาธิปไตยไปจนถึงลัทธิอนุรักษ์นิยมใหม่ แต่ทั้งสามคนไม่เชื่อในความเป็นมืออาชีพ
เบื้องหลังค่านิยมของมืออาชีพ พวกเขาเห็นกลยุทธ์ในการขับเคลื่อนอำนาจของมืออาชีพ แต่ผู้คลางแคลงเหล่านี้ไม่ใช่คนดูถูกเหยียดหยามที่คิดว่าค่านิยมทั้งหมดเป็นเรื่องหลอกลวงหรือผลประโยชน์ส่วนตนเป็นเพียงผลประโยชน์เท่านั้น พวกเขาเชื่อว่าบุคคลสาธารณะสามารถดำเนินชีวิตตามหลักจรรยาบรรณที่สูงกว่าได้ เพราะพวกเขาสนับสนุนให้ปัญญาชนอย่างพวกเขาเองทำเช่นนั้น
“มันเป็นความรับผิดชอบของปัญญาชนที่จะพูดความจริงและเปิดเผยการโกหก” ช อม สกีประกาศ ในทำนองเดียวกัน ผู้แจ้งเบาะแสชาวยูเครนเขียนว่า “ ทำหน้าที่ของฉันในการรายงานข้อมูลนี้ ให้สำเร็จ ” โดยเปิดเผยข้อเท็จจริงที่ผู้อื่นอาจต้องการยังคงถูกซ่อนไว้
ผู้พิทักษ์ของประธานาธิบดีมีมุมมองที่ดูถูกเหยียดหยามมากขึ้น: เจ้าหน้าที่ที่ตั้งคำถามถึงความประพฤติของเขาทำจากแรงจูงใจส่วนตัวมากกว่าความรับผิดชอบสาธารณะ พวกเขาอ้างว่าผู้แจ้งเบาะแสมีอคติทางการเมือง ในทำนองเดียวกัน ประธานาธิบดีขนานนามเอกอัครราชทูตวิลเลียม เทย์เลอร์ ซึ่งให้การต่อหน้าคณะกรรมการข่าวกรองของสภาว่า ” ไม่เคยเป่าแตร “
ความเป็นมืออาชีพหรือความเป็นพลเมือง?
พันธมิตรของประธานาธิบดี เรียกผู้เชี่ยวชาญเหล่านี้ว่า “ ข้าราชการที่ไม่ได้มาจากการเลือกตั้งหัวรุนแรง ” ตั้งเป้าที่จะเปลี่ยนความสนใจจากการกระทำของเขาไปสู่ความน่ากลัวของสถาบันที่ต่อต้านประชาธิปไตย อันที่จริง การอภิปรายถอดถอนทั้งสองฝ่ายอ้างว่ามีหน้าที่ต่อประชาธิปไตย: การตัดสินให้ทรัมป์ยุติลัทธิเผด็จการที่ทุจริตของเขา การพิสูจน์ว่าเขาปกป้อง ” เสียง ” ของผู้คน
เมื่อเหตุผลและความรับผิดชอบสาธารณะเป็นตัวกำหนดความเป็นมืออาชีพ คุณธรรมเหล่านี้จะแยกแยะมืออาชีพออกจากผู้อื่นโดยปริยาย ความแตกต่างนั้นไม่สบายใจสำหรับประชาธิปไตย มันแสดงให้เห็นว่ามืออาชีพไม่ใช่แค่กลุ่มที่แยกจากกัน แต่ยังรวมถึงกลุ่มที่สูงกว่าด้วย
ในวัฒนธรรมของการต่อสู้กันเรื่องความเป็นมืออาชีพ เจ้าหน้าที่ที่เป็นพยานในการพิจารณาคดีฟ้องร้องอาจพบว่าหลักฐานของพวกเขาเข้าถึงผู้ชมได้กว้างที่สุดเมื่อนำเสนอโดยไม่ได้คำนึงถึงคุณธรรมเฉพาะสำหรับมืออาชีพเท่านั้น แต่มีความเหมาะสมสำหรับพลเมืองฝากถอนไม่มีขั้นต่ำ เว็บตรง
